مسدود شدن عروق خونی و اختلال نعوظ در دوچرخه‌سواری
دوچرخه سواری یک شیوه هوازی متداول است که ضمن تقویت عضلات پایین تنه، کالری می‌سوزاند. بیش از یک سوم آمریکایی‌ها دوچرخه‌سواری می‌کنند. بعضی از افراد گهگاه برای تفریح دوچرخه‌سواری می‌کنند و برخی دیگر دوچرخه‌سواران جدی‌تری هستند که ساعاتی از روز را با دوچرخه سپری می‌کنند.
اما افرادی که دارای آلت تناسلی هستند و دوچرخه‌سواری می‌کنند، می‌توانند اختلال نعوظ را به عنوان یک نتیجه ناخواسته از صرف وقت زیاد روی صندلی یا زین دوچرخه تجربه کنند. ارتباط بین مشکلات سواری و نعوظ چیز جدیدی نیست. در واقع، پزشک یونانی بقراط مسائل جنسی را در مردانی که اسب سواری می‌کنند را تشخیص داد وقتی گفت: "تکان خوردن مداوم بر اسب برای رابطه جنسی مناسب نیست."
در این مقاله درباره اینکه چرا دوچرخه‌سواری می‌تواند بر توانایی شما در رسیدن به نعوظ تأثیر بگذارد و چگونه می‌توانید در کنار دوچرخه‌سواری از تاثیرگذاری بر زندگی جنسی خود جلوگیری کنید بیشتر بخوانید.
دوچرخه‌سواری چگونه بر نعوظ تأثیر می‌گذارد؟
وقتی برای مدت طولانی روی دوچرخه می‌نشینید، این صندلی و زین دوچرخه بر پرینه شما فشار می‌آورد، ناحیه‌ای که بین مقعد و آلت تناسلی شما قرار دارد. این محل دارای شریان‌ها و اعصاب زیادی است که خون غنی از اکسیژن را به آلت تناسلی شما می‌رساند. برای نعوظ در مردان، تکانه‌های عصبی از مغز پیام‌های برانگیختگی را به آلت تناسلی ارسال می‌کنند. این سیگنال‌های عصبی به رگ‌های خونی اجازه می‌دهد تا شل شده و جریان خون را از طریق شریان‌ها به آلت تناسلی افزایش دهند. هرگونه مشکل در اعصاب، عروق خونی یا هر دو می‌تواند باعث اختلال در نعوظ شما شود که اصطلاحاً اختلال نعوظ (ED) نامیده می‌شود.
طی چند دهه گذشته، محققان دریافته‌اند که برخی از دوچرخه‌سواران مرد دچار آسیب به عصب پودندال، عصب اصلی پرینه و شریان پودندال می‌شوند که خون را به آلت تناسلی می‌فرستد.
مردانی که ساعت‌های زیادی را با دوچرخه می‌گذرانند، بی‌حسی و مشکل در نعوظ را گزارش کرده‌اند. کارشناسان معتقدند اختلال نعوظ زمانی شروع می‌شود که عروق و اعصاب بین صندلی یا زین باریک دوچرخه و استخوان‌های ناحیه تناسلی دوچرخه‌سوار گیر می‌کنند.
چگونه در حین دوچرخه‌سواری خطر اختلال نعوظ را کاهش دهیم؟
با چند تغییر، شما هنوز هم می‌توانید برای ورزش و لذت بردن بدون قربانی کردن زندگی عشقی خود سوار شوید. در اینجا چند تغییر وجود دارد که می‌توانید برای کاهش خطر ابتلا به اختلال نعوظ ایجاد کنید:
زین یا صندلی خود را عوض کنید. صندلی باریک دوچرخه خود را با چیزی وسیع‌تر، با روکش اضافی نرم که از پرینه شما پشتیبانی می‌کند، تغییر دهید. همچنین، یک صندلی بدون بینی کشیده را برای کاهش فشار انتخاب کنید. اخیرا تولید کننده‌های مختلفی اقدام به تولید و فروش زین‌های پهن و نرم طبی دوچرخه کرده‌اند که می‌توانید با توجه به شرایط بدنی و تمرینی خود یکی از آنها را تهیه نمایید.
فرمان دوچرخه را پایین بیاورید. خم شدن به جلو، پشت شما را از روی صندلی بلند کرده و فشار بر پرینه را از بین می‌برد.
شورت و شلوار پد دار مخصوص دوچرخه‌سواری بپوشید. این به شما یک لایه محافظ اضافی می‌دهد. (البته برخی از زین‌های پهن و نرم طبی دوچرخه‌سواری به دلیل لایه‌های ژل و فوم فشرده نیازی به استفاده از شورت پد دار دوچرخه‌سواری ندارند).
شدت تمرین خود را کاهش دهید. می‌توانید در هر جلسه تمرینی نهایت 60 دقیقه دوچرخه‌سواری کنید و هر 15 دقیقه برای مدتی از روی زین بلند شوید و ایستاده رکاب بزنید تا خون‌رسانی انجام شود. همچنین می‌توانید هر 30 دقیقه یکبار حدود چند دقیقه از دوچرخه پیاده شوید و برای چند دقیقه قدم بزنید.
در طول دوچرخه‌سواری‌های طولانی استراحت منظم داشته باشید.
برنامه ورزشی خود را ترکیبی انجام دهید. به جای فقط دوچرخه‌سواری کردن، برخی روزها دویدن، شنا و سایر تمرینات قدرتی و استقامتی را انجام دهید. تا کل عضلات بالا تنه و پایین تنه شما تقویت شود.
در صورت مشاهده هرگونه درد یا بی‌حسی در ناحیه بین راست روده و کیسه بیضه، برای مدتی دوچرخه‌سواری را متوقف کنید.
استفاده از زین دوچرخه باریک و سفت در مقابل زین پهن نرم و طبی
در اینجا، مزایا و معایت زین‌های مختلف را از هوش مصنوعی ChatGPT پرسیدیم و پاسخ این چنین بود:
استفاده از زین دوچرخه باریک و سفت می‌تواند مشکلات متعددی برای سلامت دوچرخه‌سواران ایجاد کند. همانطور که قبلا هم گفته شد یکی از اصلی‌ترین مشکلات، فشار زیاد بر ناحیه پرینه است که باعث اختلال در جریان خون می‌شود. این فشار ممکن است باعث ایجاد ناراحتی، بی‌حسی و حتی آسیب به عروق خونی در این ناحیه شود. فشار مداوم بر عروق خونی می‌تواند باعث کاهش جریان خون به ناحیه تناسلی شود که در طولانی‌مدت می‌تواند به اختلال نعوظ منجر شود. همچنین، استفاده مکرر از زین باریک و سفت می‌تواند به پروستات آسیب برساند و مشکلاتی نظیر التهاب یا بزرگ شدن پروستات را تشدید کند.
در مقابل، استفاده از زین دوچرخه نرم، پهن و طبی می‌تواند مزایای فراوانی داشته باشد. این نوع زین به دلیل طراحی ارگونومیک خود، فشار را به طور یکنواخت‌تر بر نواحی مختلف نشیمنگاه توزیع می‌کند. این امر باعث کاهش فشار بر ناحیه پرینه و در نتیجه بهبود جریان خون در این ناحیه می‌شود. بهبود جریان خون می‌تواند از مشکلاتی نظیر اختلال نعوظ جلوگیری کند و به حفظ سلامت عروق خونی کمک کند. همچنین، زین‌های طبی با کاهش فشار بر پروستات، از ایجاد یا تشدید مشکلات پروستاتی جلوگیری می‌کنند.
علاوه بر این، استفاده از زین‌های نرم و پهن می‌تواند راحتی بیشتری را برای دوچرخه‌سواران فراهم کند، به ویژه در مسیرهای طولانی. این راحتی نه تنها از بروز درد و ناراحتی جلوگیری می‌کند، بلکه می‌تواند تجربه دوچرخه‌سواری را لذت‌بخش‌تر کند و انگیزه افراد برای فعالیت بیشتر و ورزش را افزایش دهد. بنابراین، انتخاب زین مناسب می‌تواند تأثیر بسزایی در بهبود کیفیت زندگی و سلامت عمومی کاربران دوچرخه داشته باشد.
لازم به ذکر است که استفاده از زین پهن، نرم و طبی ممکن است در برخی موارد تأثیرات منفی بر عملکرد دوچرخه‌سواری حرفه‌ای در مسیرهای فنی کوهستانی داشته باشد. این تأثیرات می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
وزن بیشتر: زین‌های پهن و نرم معمولاً سنگین‌تر از زین‌های باریک و سفت هستند. این وزن اضافی ممکن است در مسابقات یا مسیرهای فنی که نیاز به چابکی و سرعت بالا دارند، مشکل‌ساز شود.
تحرک محدودتر: زین‌های پهن ممکن است آزادی حرکت کمتری به دوچرخه‌سوار بدهند. در مسیرهای فنی کوهستانی که نیاز به تغییر وضعیت سریع و مکرر بدن است، این محدودیت می‌تواند باعث کاهش کارایی و سرعت دوچرخه‌سوار شود.
کنترل کمتر: زین‌های پهن ممکن است تعادل و کنترل دوچرخه را در مسیرهای فنی و ناهموار دشوارتر کنند. دوچرخه‌سواران حرفه‌ای معمولاً نیاز به زین‌هایی دارند که کنترل و دقت بالاتری را در مسیرهای پیچیده و فنی فراهم کنند.
با این حال، این به معنی آن نیست که همه زین‌های پهن و نرم برای دوچرخه‌سواری کوهستانی نامناسب هستند. انتخاب زین مناسب بستگی به نیازها و ترجیحات شخصی دوچرخه‌سوار دارد. برخی از زین‌های پهن و نرم طراحی شده‌اند تا هم راحتی و هم عملکرد فنی مناسبی را ارائه دهند. به همین دلیل، دوچرخه‌سواران حرفه‌ای ممکن است نیاز به آزمایش چندین نوع زین داشته باشند تا زینی را پیدا کنند که به بهترین شکل با نیازهایشان مطابقت داشته باشد.
در صورت داشتن اختلال نعوظ چه باید کرد؟
اگر چه معمولاً دائمی نیست، اما اختلال نعوظ و بی‌حسی ناشی از دوچرخه‌سواری می‌تواند چند هفته یا چند ماه طول بکشد. راه حل آسان این است که دوچرخه‌سواری را کاهش داده یا به طور کلی آن را متوقف کنید و از ورزش‌های جایگزین استفاده نمایید.
اگر چند ماه گذشت و هنوز در رسیدن به نعوظ مشکل دارید، به پزشک یا متخصص اورولوژی خود مراجعه کنید. یک بیماری پزشکی مانند بیماری قلبی، یک مشکل عصبی یا اثرات باقیمانده از جراحی ممکن است از دیگر علل بالقوه اختلال نعوظ باشد.
بسته به علت مشکل شما، پزشک ممکن است یکی از داروهای اختلال نعوظ را برای شما تجویز نماید، از جمله:
- سیلدنافیل (ویاگرا)
- تادالافیل (سیالیس)
- وردنافیل (لویترا)
این داروها جریان خون را در آلت تناسلی افزایش می‌دهند تا نعوظ ایجاد شود. اما در استفاده از آنها دقت نظر داشته باشید، این داروها می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند.
داروهای اختلال نعوظ برای کسانی که نیترات (نیتروگلیسیرین) برای درد قفسه سینه مصرف می‌کنند یا برای افرادی که فشارخون بسیار پایین یا بالا دارند و همچنین بیماری کبد یا بیماری کلیوی دارند، توصیه نمی‌شود. داروهای دیگری نیز برای درمان اختلال نعوظ و همچنین گزینه‌های غیر دارویی مانند پمپ آلت تناسلی و ایمپلنت آلت تناسلی در دسترس هستند.
اگر اختلال نعوظ دارید، نیاز نیست دوچرخه‌سواری را رها کاملا رها کنید. به سادگی چند تغییر در سواری خود ایجاد کنید. در صورت ابتلا به اختلال نعوظ، با پزشک خود در مورد علت ایجاد مشکل صحبت کنید و راه حلی را بیابید که به طور ایمن و موثر زندگی جنسی شما را بازیابی کند.
دکتر علی اکبر کرمی (اورولوژیست، جراح و متخصص کلیه و مجاری ادراری)
نظرات
نظری یافت نشد. اولین نظر را شما ثبت کنید